• درباره ی روستای تاریخی ابیانه

روستای کوهستانی ابیانه یکی از روستاهای دیدنی و خارق العاده ی ایران است که هم از نظر زیبایی بصری و هم به لحاظ موقعیت جغرافیایی و پیشینه و آثار تاریخی پر بارش دارای جاذبه های گردشگری بسیاری برای گردشگرانی خواهد بود که ابیانه را برای گشت و گزار انتخاب می کنند. که در ادامه شما را با وجه های گوناگون این روستای تاریخی خوش منظر آشنا خواهیم کرد.

• موقعیت جغرافیایی روستای ابیانه

ابیانه به طور کلی زیر مجموعه ی استان اصفهان محسوب می شود.

ابیانه از سمت شمال غرب در 40 کیلومتری شهرستان نطنز و از سمت غرب در 20 کیلومتری جاده نطنز و کاشان و از سمت جنوب غرب نیز در 80 کیلومتری شهر کاشان قرار گرفته است. و از سمت جنوب نیز به رودخانه “برز رود” منتهی می شود.

ارتفاع روستای ابیانه از سطح دریا را چیزی در حدود 2220 متر محاسبه کرده اند.

ابیانه در واقع جز روستاهای کوهستانی ایران محسوب می شود. و در قسمت دامنه ی رشته کوه های مرکزی ایران، به نام کوه های کرکس قرار گرفته است. این قرار گرفتن در میان رشته کوه های متعدد ابیانه را دارای ساختاری دره ای شکل کرده است.

تمدن این روستای تاریخی به 4 هزار سال و در واقع به زمان حکومت صفویه بر میگردد. زیرا ابیانه در حالت کلی در منطقه ای ییلاقی قرار داشت و اکثر درباریان دوست داشتند برای تفریحات و فراغت در این روستای خوش آب و هوا اقامت داشته باشند.

ساختار و معماری خانه های ابیانه که از گذشته تا کنون بدون تغییر باقی مانده است به 3 دوره ی حکومت صفویان، سلجوقیان و دوره ی قاجار مربوط می شود. اگر از دور به بافت خانه ها نگاه کنید ساختار مکعبی شکل و رنگ سرخ آنها نظرتان را در ابتدا جلب خواهد کرد. و می توان گفت بافت مسکونی روستای ابیانه از جهاتی شما را یاد روستای پلکانی ماسوله نیز خواهد انداخت.

• زبان مردم روستای ابیانه

زبان اهالی روستای ابیانه فارسی است. اما دارای لهجه ی خاص جغرافیای خودشان مرسوم به لهجه ی ابیانه ای هستند.

• آب و هوا و فصول مناسب برای سفر به ابیانه

ابیانه روستایی ییلاقی ست و بهترین فصول برای سفر و گشت و گذار در آن فصول بهار و تابستان می باشند. اما نمی توان گفت دیدار از آن در فصول دیگر خالی از لطف خواهد بود.

اما به طور کلی دارای آب و هوایی ترکیبی از آب و هوای مدیترانه ای و معتدل و خشک است. تابستان هایی بدون باران اما خنک و زمستان های مملو از باران و برف دارد.

• فرهنگ و آداب و رسوم دیرینه ی ابیانه

معمولا در روستاهای تاریخی پایبندی به آداب و رسوم و سنت های دیرین در میان مردم پر رنگ تر دیده می شود. ابیانه نیز از این دست روستاهاست که مردمش روی پیشینه و رسوم سنتی خود تعصب خاصی دارند.

• یکی از این رسوم پوشیدن لباس محلی توسط اهالی آن است، که برای مردان شلوار های پارچه ای گشاد و بلند و معمولا سیاه رنگ است، و شامل پیراهن، قبا و تمون و جلیقه و شال برای کمر و گیوه های محلی می شود. و برای زنان نیز پیراهن های بلند با پارچه های گلدار و چارقد های سفید است که و جزییاتی که شامل سربند، روسری یا همان چارقد، عرقچین و شلیته و یل و جوراب و پاپوش می شود.
• شغل و حرفه ی اصلی و عموم مردم در ابیانه دامداری و کشاورزی و باغداری است که معمولا نیز از روش های سنتی آن را اداره می کنند. و زنان نیز در این روستا هم پای مردان در اقتصاد و کار فعالیت های چشمگیری دارند. یه عنوان مثال در گذشته یکی از راه های کسب در آمد در میان زنان این روستا، بافتن گیوه هایی با دست بود که مورد استقبال و توجه گردشگران نیز بسیار واقع می شد.
• از دیگر رسوم باستانی روستای ابیانه می توان به مراسم با شکوه 4شنبه سوری آنها اشاره کرد. که برایشان جز مراسم بسیار ارزشمند و با هویت تاریخی می باشد. طی آن ابتدا به رسم عموم ایرانیان آتش به پا کرده و از روی آن با آیین خاص می پرند. و سپس طی مراسم دیگری به صورت نمادین، از بام هایشان بوته های خشک را آتش زده و به پایین پرت می کنند.