قلعه الموت یا معروف به قلعه حسن یکی از مکان های ارزشمند و منحصر به فرد ترین بنا ها و دژ های تاریخ ایران است که اگر شما به عنوان گردشگر علاوه بر طبیعت گردی، علاقه مند به تاریخ، معماری و باستان شناسینیز باشید، قلعه الموت جز مکان هایی خواهد بود که می بایست ببینید. در ادامه شما را با وجه های مختلف این قلعه ی تاریخی آشنا خواهیم کرد.

✓ موقعیت جغرافیایی و تاریخی قلعه الموت

قلعه الموت از توابع استان قزوین محسوب می شود و در بخش شمال شرقی و در ارتفاع کوهی در روستای گازرخان واقع شده است.

این قلعه در فراز کوه و میان پرتگاه های عمیق و شکاف های خارق العاده و رو به طبیعتی بی نظیر واقع شده است.

ارتفاع قلعه الموت بر فراز کوه از سطح دریا به 2100 متر می رسد.

طول قلعه الموت حدود 120 متر و عرض آن نیز با توجه به تغییر در بخش های گوناگون قلعه بین 10 تا 30 متر می باشد.

قلعه الموت به طور کلی دارای دو بخش شرقی و غربی می باشد، که به دلیل اختلاف ارتفاع آنها، قلعه ی شرقی را در گذشته با نام های زیر می خواندند:

و قلعه غربی آن را نیز به دلیل کم ارتفاع بود و کوچکتر بودن با نام های زیر می خواندند:

دیوار های قلعه ی شرقی به دلیل ساخته شدن از سنگ و گچ آسیب کمتری را نسبت به بخش های غربی متحمل شده اند.

جالب است بدانید تنها راه ورودی و نفوذ به قلعه ی الموت از سمت بخش شمال شرقی آن است، زیرا قلعه الموت بر فراز کوهی ست که هر چهار سمت آن دره قرار دارد.

در گذشته روایاتی بود که بیان می داشت قلعه الموت محل زندانی کرد افراد در دوره ی صفوی بوده است. اما بسیاری از تحقیقات باستان شناسی و تاریخی اذعان داشته اند که این مکان به هیچ عنوان محل زندانی افراد نبوده است، و حتی ساکنین آن افرادی با جایگاه اجتماعی بالا بوده اند.

قلعه الموت را می توان یکی از شگفتی های معماری و تاریخی زمان صفویان دانست. که ساخت آن طبق مستندات پژوهشی به سال 226 هجری قمری باز می گردد، اما در سال 483 هجری قمری قلعه الموت به تصور حسن صباح در می آید.

حسن صباح حدود 35 سال در این قلعه اقامت کرد.

قلعه الموت به دلیل اینکه محل سکونت حسن صباح که یکی از برجسته ترین شخصیت های قوم اسماعیلیه ( از مخالفین فرمانروایان بغداد و سلسله ی سلجوقی ) بوده شهرت فراوانی یافته و در گذشته به قلعه حسننیز شناخته می شد. و به آشیانه ی عقاب نیز معروف بوده.

در سال 654 هجری قمری قلعه الموت به دستور هلاکو خان به آتش کشیده شد. و طبق روایات از ویرانه های آن برای نگهداری زندانیان استفاده کردند.

اما دوباره در سال 930 هجری قمری و با شروع پادشاهی شاه طهماسب در دوره ی صفوی، قلعه ی الموت جانی دوباره گرفت و ترمیم شد.

اما ویرانی باقی ماده از آن امروزه، ناشی از تخریب های بخش بخش در دوره ی قاجار برای یافتن گنج بوده است.

اهالی روستای الموت و اطراف قلعه الموت به زبان تاتی یا دیلمی سخن می گویند.

دیدار قلعه الموت مستلزم این است که ابتدا به استان قزوین بروید، سپس مسیری در حدود 108 کیلومتر را از قزوین طی کنید. این مسافت چیزی در حدود 2 الی 3 ساعت زمان خواهد برد. زیرا جاده ی رسیدن به الموت پر از پیچ و خم های پی در پی است.

اما طبیعت فوق العاده ای که در طول این مسیر همراهتان خواهد بود چنان چشم نواز و زیباست که طولانی بودن مسیر را برایتان لذت بخش خواهد کرد. و حسن دیگر آن این است که مسیر جاده به الموت مملو از مهمان خانه ها و استراحت گاه هایی ست که می توانید در زمان دلخواه در آنجا توقف و کمی استراحت کنید و دوباره به راهتان ادامه دهید.

❖ همه چیز درباره ی ورزش زوربینگ Zorbing

زوربینگ Zorbing نام یکی از ورزش ها و تفریحات بسیار مهیجی است که شاید از سال های اخیر نام آن را میان عجیب و غریب ترین ورزش ها و تفریحات دنیا دیده باشید. تصور کنید بدون هیچ کنترلی روی هدایت و عدم تعادلتان درون یک توپ در پستی بلندی ها پرت می شوید و در جریانید، در عین حال این اطمینان را دارید که آسیبی بهتان نخواهد رسید و در ایمنی کامل هستید و خطری تهدیدتان نمی کند.

زوربینگ Zorbing در واقع شکل متفاوتی از تجربه ای ماجراجویانه و هیجان انگیز در ورزش است و طرفداران خاص خودش را دارد. شما در زوربینگ توپ های بسیار بزرگی را می بینید که در دشت یا میان آب بدون کنترل و هدایتگر در حال حرکت اند و ورزشکار درون آن قرار گرفته است و همراه با توپ غلت می خورد و به این طرف و آن طرف سرخوشانه پرت می شوند.

زوربینگ انواع مختلفی دارد که مهم ترین شکل آن به لحاظ مکان اجرای آن، در دریا ( آب ) و در دشت ها و سطوح صاف و شیبدار ( خشکی ) می باشند. وسیله ی اصلی و در واقع تنها ابزار این تفریح و ورزش مهیج فقط یک توپ مخصوص بزرگ است. که در ظرفیت های یک نفره و چند نفره ساخته شده اند. جنس و ظاهر این توپ ها پلاستیکی و شفاف است به گونه ای که داخل توپ و ورزشکار درون آن را به راحتی خواهید دید. این توپ ها عموما چند لایه بوده که لایه ی درونی آنها با داشتن مقداری آب نقش ضربه گیر را داشته و همچنین مشکل گرمای درون توپ را برای فرد یا افرادی که داخل آن قرار دارند تا حدی حل می کند.

به طور کلی اجزای تشکیل دهنده ی توپ های ورزش زوربینگ ابتدا توپ هایی کوچک با لایه های محافظ و لایه های هوا می باشند که درون توپ بزرگ تری قرار می گیرند و روی زمین غلت می خورند.

امروزه با گسترش و افزوده شدن علاقه مندان این تفریح مهیج مسابقاتی نیز برای این علاثه مندان در نظر گرفته شده است.

افراد برای نحوه ی انجام این ورزش یا تفریح ابتدا می توانند انتخاب کنند تک نفره آن را انجام دهند یا چند نفره و سپس بنا به میل شان توپی با ظرفیت مناسب انتخاب کنند. در حین آن افراد دو حالت را نیز می توانند انتحاب کنند. اینکه درون توپ به صورت معلق و آزاد قرار گیرند، و یا به صورت بسته و بدون حرکت. معمولا زوربینگ در خشکی در مناطقی انجام می شود که دارای تپه ها و پستی بلندی های صاف و یک دست هستند. و زوربینگ های آبی نیز در دریا ها یا استخر های بزرگ انجام می شود.

روزبینگ هم دسته بندی بزرگسال دارد و هم با اختصاص دادن و ایجاد شرایطی امکان استفاده ی کودکان را نیز فراهم کرده است.

ورزش زوربینگ Zorbing اولین بار توسط دو نفر به نام های “دیوید آکرز” و ” آندرو آکرز “ و در نیوزلند اختراع شد و سپس آوازه ی آن کم کم به سایر نقاط دنیا هم رسید. و امروزه در ایران هم طرفدارانش را پیدا کرده است. و در صدد احداث مکان هایی برای اختصاص دادن به آن هستند.

اگر بخواهیم تنگه واشی را برایتان شرح دهیم، باید تصور کنید در میان دیواره های سنگی و بلند صخره ای قدم می زنید و زیر پای تان آب های خروشانی که از آبشار های میان سنگ ها به زیر پای تان می ریزند قدم می زنید. و هیچ صدایی به جز صدای ریزش آب از روی سنگ ها به بستر این تنگه را نمی شوید و آسمان با آبی ترین حالتش بالای سر تان قرار گرفته است.

سفر به تنگه واشی ماجراجویی و عشق به طبیعت خاصی را در شما به وجود خواهد آورد، زیرا در وهله ی اول ممکن است مسیر عبور از این تنگه ی پر پیچ و خم سخت به نظر بیاید، اما جذابیت های مسیر به گونه ای خواهد بود که شما را به رفتن به دل این تنگه ترغیب و وسوسه خواهد کرد. تجربه ی سفر به تنگه واشی، تجربه ای مملو از زیبایی و شگفتی های طبیعت، هیجان، ماجراجویی و کشف ناشناخته ها در دل طبیعت خواهد بود.

جالب است بدانید به اعتقاد و بررسی بسیاری از زمین شناسان، علت ایجاد تنگه واشی ایجاد یک گسل در محل این تنگه بوده است. به همین دلیل است که وقتی در میان تنگه واشی قدم می زنید و ناشناخته هایش را کشف می کنید متوجه ی عرض کم مسیر عبور از لا به لای سنگ ها و صخره ها می شوید. این گسل باعث ایجاد شکاف های عمیق و متصلیدر دل کوه شده است و یکی از زیباترین مناطق گردشگری ایران را به وجود آورده است.

ارتفاع صخره های تنگه ی واشی در بلند ترین نقاطش به 100 متر هم می رسد و طبعا در برخی نقاط سطح آب در بستر رودخانه نیز با توجه به عمق و ارتفاع کف این تنگه کم یا زیاد می شود. در تمام طول مسیر در گذر از تنگه ی واشی زیر پای تان سنگ ریزه های کف رودخانه را حس خواهید کرد.

تنگه واشی در اطراف تهران یکی از جاذبه های بسیار زیبای ایران را خلق کرده است. که در مسیر جاده ی تهران به سمت دماوند واقع شده است. در واقع 17 کیلومتر پس از عبور از فیروزکوه، یک خروجی در سمت چپ جاده خواهید دید که شما را به سمت روستای جلیزجند و تنگه واشیهدایت می کند.

اگر بخواهیم بهترین فصول برای سفر به تنگه واشی را برایتان بگوییم مسلما فصل های بهار و تابستان را پیشنهاد می کنیم. تقریبا تمام گردشگران در فصل های بهار و تابستان از سفر به این منطقه و ورود به تنگه واشی استقبال می کنند.

درست است که در پاییز و زمستان نیز شاهد زیبایی های خاصی در تنگه ی واشی خواهیم بود، اما باید به مسیر عبور از لا به لای صخره ها و جریان آب در این فصول و بسیاری از اتفاقات جوی و محیطی دیگر در این رابطه نیز توجه داشته باشیم.

اگر قصد سفر و دیدن از این تنگه هیجان انگیز . پر ماجرا را دارید فراموش نکنید که سفر به چنین جاذبه ی طبیعی ای، با سایر سفر های طبیعی تفاوت ها قابل توجهی خواهد داشت.

در سفر به تنگه ی واشی حتما برای کوله ی سفر تان از محافظ های ضد آب استفاده کنید تا محتویات درون کوله تان خیس نشود. زیرا در گذر از مسیر تنگه ی واشی با آبشار ها و رودخانه هایی رو به رو خواهید شد. به کفش سفرتان دقت کنید، کفشی بپوشید که در گذر از بستر مملو از سنگریزه و آب رودخانه و رد شدن از روی سنگ های لیز و بزرگ مناسب باشد و تعادل تان را نگیرد.

و نکته ی آخر اینکه در سفر به تنگه واشی یا تنگه هایی مانند این، سبک و کم وسیله سفر کنید.

کوله پشتی کمل بک

معرفی شرکت کمل بک:

شرکت تولید لوازم کوهنوردی و گردشگری کمل بک در سال 1989 میلادی در شهر تگزاش آمریکا تاسیس شد. موسس این شرکت مایکل ادیسون بود که از قهرمانان مسابقات دوچرخه سواری می باشد. در ابتدای فعالیت شرکت کمل بک تولید نوعی کیسه آب منحصر به فرد بوده که توسط خود مایکل ادیسون طراحی شده است. این محصول در طی چند ماه علاقه مندان زیادی بین ورزشکاران و به خصوص دوچرخه سواران پیدا می کند.

شرکت کمل بک در ادامه تولیدات خود محصولات کوهنوردی و گردشگری را تولید و به بازار ارائه نمود. این شرکت در سال 2006 میلادی نوعی قمقمه به محصولات خود اضافه کرد که با طراحی خاصی که در سوپاپ آن انجام گرفته بود بدون تغییر طعم آب و همچنین با محافظت از نشت آب، نوشیدن آب برای ورزشکاران و استفاده کنندگان به آسانی انجام می گرفت. این محصول در سال 2011 میلادی توانست فروش فوق العاده ای در سطح جهان به خود اختصاص دهد و یکی از محصولات پر فروش ورزشی در این سال بوده است.

 

معرفی و ویژگی های کوله پشتی کمل بک:

کمپانی کمل بک یکی از شناخته ترین شرکت در تولید کوله پشتی های کوهنوردی و گردشگری با استفاده از طراحی های خاص می باشد. از نمونه های خاص تولید کوله پشتی این شرکت، کوله هایی است که در سراشیبی های تند مسیرها کمترین وزن و فشار را به ناحیه کمر وارد می کند و از آسیب دیدگی کوهنوردان جلوگیری می کند. این نوع کوله پشتی به کوهنورد کمک می کند مسیر حرکت خود را آزادانه طی کند.

از ویژگی های خاص کوله پشتی کمل بک سیستم تهویه هوای کوله پشتی است که یک لایه پروپیلن به صورت شیاردار در قسمت پشت کوله تعبیه شده است. وجود شیارها باعث جریان بهتر هوا شده و از تعرق کوهنورد جلوگیری می کند.

از دیگر ویژگی های کوله پشتی کمل بک وجود کیسه داخلی جهت حمل آب و مایعات می باشد. این کیسه به گونه ای طراحی شده که از مایعات درون آن را به طور صحیحی نگهداری می کند و از ریختن آنها جلوگیری می کند.

وجود مخزن آب برای استفاده سریع و آسان کوهنوردان در طی مسیر از نکات ویژه این کوله پشتی می باشد. لوله ای که به این مخزن متصل هست توسط گیره هایی به کوله پشتی وصل شده و کوهنورد به راحتی می تواند با استفاده از این لوله آب بنوشد.

 

یکی از تولیدات جدید کمپانی کمل بک طراحی کوله پشتی ویژه خان ها می باشد. این نوع کوله پشتی که به شکل S می باشد به راحتی بر روی کمر خانم ها قرار می گیرد و بندهای آن بدون ایجاد فشار بر روی قفسه سیته مهار می شود.

از دیگر ویژگی های کوله پشتی کمل بک وجود کمربندهایی برای حمل و نگهداری ملزومات کوهنورد جهت طی مسیر است. همچنین وجود کاورهای مخصوص جهت محافظت از کوله از ورود رطوبت و باران از خصوصیات این نوع کوله پشتی می باشد.

وجود کمربندهایی برای فشرده سازی لوازم درون کوله پشتی از دیگر ویژگی های این کوله می باشد. این کمربندها باعث ایجاد تعادل و افزایش ثبات کوهنورد در هنگام حرکت می شوند.

 

 

• همه چیز درباره ورزش مهیج زمستانی اسکلتون

یکی دیگر از ورزش های هم خانواده ی ورزش های زمستانی ورزش بسیار مهیج اسکلتون SKELETON است. ورزشی شبیه به لوژ سواری که اگز المپیک های زمستانی را دنبال کرده باشید حتما آنها را دز تلویزیون دیده اید. و حتی با فقط تماشای آن نیز آدرنالین در مغزتان ترشح خواهد داشت. اگر بخواهیم به طور مختصر به تاریخچه ی ورزش اسکلتون بپردازیم، گفتنی ست که در سال هاس 1928 تا 1948 و برای اولین بار در سوییس و در شهر سن موریس برگزار شد. پس از آن سالها وقفه ی طولانی ای در برگزاری ورزش اسکلتون به وجود /امد. و تا سال 2002 کسی به این ورزش نپرداخت. اما در سال 2002 بود که دوباره اسکلتون وارد عرصه شد و در شاخه ی رشته های ورزشی المپیک زمستانی قرار گرفت.

شاید پس از دیدن و مقایسه ی لوژ سواری و ورزش اسکلتون با هم، در نگاه اول این دو رشته ی ورزشی برایتان بسیار شبیه به هم به نظر بیایند. اما واقعیت این است که این دو، دو رشته ی کاملا مجزا از هم بوده و در حتی ظاهر نیز تفاوت های ملموسی با هم دارند. اگر کمی توجه کنید متوجه ی حالت قرار گیری شرکت کننده در این دو ورزش روی وسیله ی اسکلتون و لوژ سواری خواهید شد. در لوژ سواری ورزشکار به پشت و به حالت کاملا خوابیده روی سورتمه ی ورزشی اش قرار می گیرد، در حالیکه در ورزش اسکلتون ورزشکار با قفسه ی سینه روی تخته ی اسکلتون قرار گرفته، و با دو دست دو میله ی کناری تعبیه شده در تخته ی اسکلتون را می گیرد و به صورتی مسلط بر وسیله ی ورزشی اش، در پیست شروع به حرکت می کند

ورزش اسکلتون به صورت تک نفره اجزا می شود و حتی ظرفیت سورتمه ی آن نیز برای یک نفر در نظر گرفته شده است. سورتمه های در نظر گرفته شده برای ورزش اسکلتون، سورتمه هایی در اندازه های کوچک هستند که باید در مسیر های پر پیچ و خم و مارپیچی یخی همراه با ورزشکار حرکت کنند. پیست های مسابقات اسکلتون دقیقا همانند پیست های لوژ سواری طولی معادل 1000 متر دارند که شامل 12 پیچ تند نیز می شود و ورزشکار باید سعی داشته باشد با دقت و تمرکز فراوان از این پیچ ها گذر کرده، و ضمن عبور از آنها تعادلش را نیز حفظ نماید. در ورزش اسکلتون شروع حرکت سورتمه به این صورت است که ابتدا ورزشکار مسیری را با سرعت میدود و سپس خودش را با قفسه ی سینه روی سورتمه قرار می دهد و وارد پیست مارپیچ مسابقه ای می شود. تجهیزات اسکلتون نیز مانند لوژ سواری محدود است اما همراه داشتن آنها جز باید های این ورزش است، که علاوه بر قرار گرفتن در دسته ی ورزش های مهیج و لذت بخش، در دسته ورزش های پر خطر نیز قرار می گیرد.

پوشیدن لباس های یکسره ی مناسب برای ورزش اسکلتون و به پا داشتن کفش های ورزشی متناسب و دستکش های مقاوم جز تجهیزات ورزش اسکلتون به حساب می آیند، و مهم تر از همه کلاه ایمنی محافظ سر و صورت است که بدون آن مجاز به وارد شدن به پیست و انجام ورزش اسکلتون خواهید بود.

ورزش بانجی جامپینگ Banjo Jumping  !

شما باید خیلی با دل و جرات و اهل ماجراجویی های پر ریسک باشید که بانجی جامپینگ را به عنوان تفریح و ورزش مورد علاقه تان انتخاب کنید. زیرا در اوج تجربه هیجان انگیز و جذابش نمیتوان خطرات احتمالی آن را نادیده گرفت. در بانجی جامپینگ افرادی را خواهید دید که از ارتفاع ساختمان ها و برج های خیلی بلند، یا از بالای کوه و هر سطح مرتفعی در طبیعت رو به پایین می پرند و سقوط را تمام و کمال تجربه می کنند. اما پیش از فرود کامل جایی بین زمین و سطح مرتفعی ای که از آن پریده بودند، در هوا معلق می مانند. و به کمک طناب بسیار محکمی که عملکرد کشسانی دارد دواره به جای اولشان بازگردانده می شوند.

اما طناب یا مسایل امنیتی در بامجی جامپینگ هر چقدر هم که رعایت شود، باز هم آن فشار و وحشتی که افراد هنگام سقوط به آن شکل تجربه می کنند را نمی توان تصور کرد و هر کسی نمی تواند خودش را در چنین موقعیتی قرار دهد. زیرا می دانیم ترس از ارتفاع یکی از ترس های بنیادین و بزرگ بشر است و کسانی که خودشان را با آن، در چنین شرایطی رو به رو می کنند به راستی شهامت بسیاری دارند.

• ابزار مورد نیاز در بانجی جامپینگ

بانجی جامپینگ یکی از ورزش هایی است که ابزار و تجهیزات مورد نیاز بسیار کمی دارد. و در واقع می توان گفت تمام چیزی که در حین این ورزش پر هیجان نیاز دارید، یک طناب محکم است که به دهانه هایی که برای گرفتن بدن تعبیه شده اند متصل است، و چیز دیگری که باید به آن مجهز باشید، جسارت و شهامت خودتان است!

 

 

طناب های بانجی جامپینگ فلزی از جنس لاستیک های فشرده شده هستند که دارای انعطاف پذیری بسیار بالایی بوده و از قدرت و ظرفیت کافی برای تحمل وزن و فشار و حرکات ناگهانی برخوردار می باشند. این طناب ها درون غلاف های پنبه ای نرمی قرار می گیرند، و انواع متفاوتی از نظر سایز و ضخامت و درجه ی تحمل دارند. اما اکثر طناب های موجود و مورد استفاده ضخامتی در حدود 1 تا 3.8 اینچی دارند. برای حفظ ایمنی بهار است به ازای هر 22.5 وزن، یک طناب به دهنه ی نگه دارنده ی بدن متصل شود. با این حال دیده شده که در بعضی موارد در برگزاری بانجی جانپینگ، برخی از یک طناب و برخی دیگر از 5 یا 6 طناب استفاده کرده اند.

دیگر عضو تشکیل دهنده ی وسیله ی پرش بانجی جامپینگ، دهنه ی نگه دارنده ی بدن است که از آسیب رسیدن به فرد جلوگیری می کند. دهنه های نگه دارنده دو نوع هستند. یکی Full Body است که کل بدن را مانند جلیقه های نجات در بر می گیرد. و دیگری دهنه هایی که مانند یک گیره قوزک پا را در بر می گیرند که در برخی مدل های آن دیده شده که تا ساق پا ها بالا آمده و کل ساق را نیز می پوشانند.

به طور کلی در هر ورزشی چه با احتمال خطر و ریسک بالا و چه امن و بی خطر، بهتر است به تمام چهارچوب ها و استاندارد های آن ورزش پیش از انجام دادن آن وارد و واقف باشید و حتما طبق راهنمایی های مربی و راهنمای تان عمل کنید.

 

 

✓ درباره ی قلعه ی تاریخی قلعه رودخان Roudkhan Castle

قلعه ی تاریخی بسیار زیبای قلعه رودخان یکی از جاذبه های توریستی و دیدنی استان گیلان می باشد، که هر ساله خصوصا در فصول بهار و تابستان گردشگران بسیاری را به خودش اختصاص می دهد. قلعه رودخانبا ترکیبی زیبا از بافتی پله کانی و کهن با ارزش باستانی و تاریخیبسیار زیاد، به همراه طبیعت بکر و سرسبز شمال، به عنوان یکی از جاذبه های گردشگری و توریستی استان گیلان و کشورمان در داخل و خارج از ایران شناخته شده است.

قلعه رودخان واقع در روستای رودخان و در کنار رودخانه ای به نام رودخان، در استان گیلان و در بیست کیلومتری جنوب غرب شهر فومن قرار گرفته است.

مساحت این قلعه چیزی در حدود 2/6 هکتار  و طول آن برابر 1500 متر است. و دارای 65 برج و بارو می باشد.

ارتفای دیوار های این قلعه متغیر بوده و بین 3 تا 10 متر می باشد. و ارتفای آن از دریا میان 665 تا 715 متر است.

متخصصین باستان شناسی معتقدند این قلعه در دوره ی ساسانیان ساخته شده است و در دوره ی حکومت سلجوقیان نیز در آن تجدید نظر و بازسازی صورت گرفته است.

قلعه رودخان به عنوان یکی از دژ های نظامی مهم با موقعیت استراتژیکحایز اهمیت در استان گیلان محسوب میشده است. و سالیان بسیاری در گذشته محلی برای فرومانروایان در استان گیلان بوده است. و یکی از پر جذبه ترین و با شکوه ترین قلعه های نظامی و باستانی ایران به شمار می آید.

و از افتخارات و نقاط طلایی در تاریخ آن این است که روایت شده تا کنون هیچ دشمنی نتوانسته به این دژ نظامی وارد شود.

در حدود سال 1830 میلادی، برای اولین بار یک محقق لهستانی به نام “اکساندر شودزکوخچکو“ وقتی برای کار تحقیقاتی خود به گیلان آمده بود متوجه ی این قلعه ی تاریخی شد و آنها را همراه با موقعیت های جغرافیایی و ظاهری اش در کار پژوهشی اش ثبت نمود.

این قلعه ی تاریخی از یک ارگ و یک قورخانه تشکیل شده است. که ارگ در بخش غربی قلعه واقع است و محل زندگی و حرمسرای حاکم آن بود، و قورخانه نیز در بخش شرقی قلعه قرار گرفته است و محل زندگی سربازان دژ و فعالیت های نظامی آنها بوده.

قسمت های غربی قلعه ی تاریخی قلعه رودخان، شامل دوازده ورودی، حوضچه ی آب انبار، چشمه، آبریزگاه شاه نشین، سرخانه و حمامو بناهای مسکونی می شود. و قسمت های شرقی نیز دارای دوازده ورودی و در های اضطراری و آبریزگاه و حمام و زندان بوده اند.

• زبان روستای رودخان مانند اکثر بومیان آن منطقه ( منطقه ی توالش) تالشی ست.

• طبق روایات در گذشته نام این قلعه ی تاریخی و نظامی “دژ روگان” بوده است. دژ روگان به معنی دژ یا قلعه ایست که در نزدیکی رودخانه ای واقع شده است. اما کم کم نامش به نام امروزی آن یعنی قلعه رودخان تغییر یافت. که در زبان تالشی و با گویش محلی به آن “قلعه روخون“ می گویند. اما در تاریخ آن دیده شده که با نام های دیگری مانند قلعه ی هزار پله ، سکسار، سگسال و حسامی نیز آن را می شناختند.

قلعه رودخان طبیعت بسیار زیبایی دارد که بدون شک دیدن آن در هر فصلی خالی از لطف نخواهد بود. اما با توجه به مسیر آن و آب و هوای منطقه، بهترین فصول برای رفتن به این قلعه ی تاریخی و جاذبه ی توریستی فصول بهار و تابستان می باشد.

زیرا در این فصول از زیبایی های طبیعت اطراف بیشتر لذت خواهید برد. نوری که از لا به لای درختان مملوی اطراف این قلعه در مسیر بالا رفتن از آن تابیده می شود مسیر را برایتان دلچسب تر خواهد کرد و تجربه ای به یاد ماندنی را برایتان رقم خواهد زد.

• درباره ی رفتینگ Rafting !

رفتینگ Rafting یا همان قایقرانی در امواج و آب های خروشان یکی دیگر از زیر مجموعه های ورزش های آبی و قایقرانی است، که به جز جنبه ی ورزشی، جنبه های تفریحی بسیاری نیز دارد. نام دیگر رفتینگ را، قایقرانی روی آب های سفید نیز گذاشته اند. زیرا شدت امواج موجب تولید کف روی آب شده، که باعث سفید به نظر رسیدن سطح آب می شود. رفتینگ تجربه ای شیرین در میان امواج و طراوت آب هاست و بی شک هیجان ناشی از گذشتن از میان موج ها حس سرزندگی و نشاط را درونتان به وجد خواهد آورد. خصوصا وقتی امواج پر تلاطم آب را رو به رویتان میبینید و با هیجان در یک چشم بر هم زدن به دل آنها می روید. این در حالی است که سراپایتان درون امواج خیس شده و صدای خنده های ناشی از سرخوشی و لذت این تجربه در محیط پخش شده است.

به طور کلی رفتینگ به دو صورت انفرادی و جمعی انجام می شود. در هر دو حالت شما سوار قایق شده و مشغول پارو زدن می شوید، و در زمان های مشخصی نیز دست از پارو زدن می کشید و اجازه می دهید جریان آب و امواج شما را هدایت کند و پیش ببرد.

اگر به صورت جمعی رفتینگ را تجربه کنید حتما دو اصطلاح زیر را خواهید شنید:

• All Forward
• All Back

وقتی لیدر یا رهبر رفتینگ به شما می گوید All Forward ، یعنی همه ی سرنشینان قایق می بایست در آن لحظه، بطور هماهنگ باهم رو به جلو پارو بزنند.

و وقتی لیدر از عبارت All Back استفاده کرد، بدین معناست که همه ی سرنشینان با هم به سمت عقب پارو بزنند.

لیدر رفتینگ با تعیین جهت پارو زدن سرنشینان، به قرار گرفتن قایق و هدایتش در مسیر درست کمک می کند.

بهترین فصول برای رفتینگ بهار و تابستان است، زیرا لذت تجربه اش در هوای آفتابی و گرم این فصول چندین برابر خواهد بود.

و حتما در این فصول شاهد پیشنهاد تور های مسافرتی یک روزه یا دو روزه برای رفتن به رفتینگ، و همچنین شاهد پاسخ مثبت و استقبال فراوان از جانب علاقه مندان به این تور ها نیز خواهید بود.

 

• تجهیزات لازم برای رفتینگ

رفتینگ نیز مانند هر ورزش دیگری از تجهیزات و لوازم خاص و مورد نیاز خودش برخوردار است. با توجه به اینکه رفتینگ به دو صورت انفرادی و دسته جمعی انجام می گیرد، تجهیزات لازم برای این دو نوع کمی متقاوت از هم خواهد بود.

تجهیزات رفتینگ جمعی شامل: قایق مناسب برای رفتینگ، لباس مناسب قایق رانی، کلاه ایمنی، جلیقه ی نجات، کیسه ضد آب، طناب نجات، جعبه کمک های اولیه، تلمبه جهت یاد کردن دوباره ی قایق در صورت نیاز، چادر و تدارکات مخصوص آشپزخانه، پاروی اضافه، چادر های ضد آب برای اقامت مسافران، چادر های توالت، سایه بان و مواد غذایی، می شود.

و تجهیزات رفتینگ به صورت انفرادی شامل: لباس مناسب و ترجیحا ضد آب، پارو، جلیقه نجات، کلاه ایمنی، بادگیر، کیسه ضد آب، و اگر قصد بیش از یک روز ماندن را دارید کیسه ی مخصوص خواب نیز همراه داشته باشید.

 

• بستر های مناسب رفتینگ در ایران

در اینجا به معرفی چند نمونه از رودخانه هایی که برای رفتینگ مناسب هستند می پردازیم:

• رودخانه سفید رود استان گیلان
• رودخانه کرج استان تهران
• رودخانه ارمند، رودخانه بختیاری و رودخانه خرسان در استان چهار محال بختیاری
• رودخانه سزار و رودخانه کشکان در استان لرستان
• رودخانه زاینده رود در استان اصفهان
• رودخانه زهره در استان فارس
• رودخانه زاب در استان آذربایجان غربی

• کایت سواری Hang Gliding !

 

یکی دیگر از زیر شاخه های ورزش های هوایی، فعالیت تفریحی – ورزشی هیجان انگیز کایت سواری ( Hang Gliding ) است.

شروع طراحی و ساخت کایت ها به حدودا اواخر قرن 6 میلادی بر میگردد. زمانی که برای اولین بار چینی ها شروع به ساخت شبه کایت هایی کردند که قادر به تحمل  یک انسان با وزن متوسط بودند. اما کایت های ابتدایی از ایمنی کافی برخوردار نبودند، بنابراین در آزمایش های اولیه با شکست مواجه شدند. بعد ها نخستین پله های پیشرفت در زمینه ی کایت سازی، در سال 1880 توسط یک مهندس آلمانی صورت گرفت که اولین فردی بود که توانست با یک وسیله ی بدون موتور پرواز را تجربه کند. از آن پس طراحی و ساخت کایت ها روند پیشرفت صعودی در پیش گرفتند تا به کایت های مدرن امروزی رسیدیم.

کایت KITE  یک بال بزرگ است با چهارچوبی ساده ولی مقاوم و مستحکم. جنس بال کایت ها همانند گلایدر ها از نوعی پارچه با وزن سبک و کیفیتی با دوام است. در واقع کایت برای خلبانش حکم بال پرندگان را دارد. و خلبان به صورت آویزان در زیر بال کایت قرار گرفته و میبایست با حرکت بدن خود کایت را کنترل کند و در مواقع لازم آن را تغییر جهت دهد. برای شروع به حرکت با کایت، خلبانش باید در جهت باد در سطحی که دارای سراشیبی ست حرکت کرده و با کایت بر جریان باد سوار شود.

شما در زیر کایت میله ای مثلثی شکل خواهید دید که نامش میله ی کنترل است. که خلبان با در دست گرفتن آن و حاکم شدن بر آن نی تواند تسلط بیشتری روی حرکات کایت داشته باشد. قبل از سوار شدن به کایت خلبان باید خود را به لباس مخصوص پرواز، کلاه ایمنی، پوتین و دستکش مخصوص مجهز کرده باشد تا مسایل ایمنی و امنیتی برایش حفظ شود. حتی داشتن چتر نجات نیز گزینه ایست که بسیار توصیه می شود.

 

• پرواز با بالن Hot Air Balloon !

یکی دیگر از نمونه های ورزش های هوایی و هواگرد ها بالون است. که امروزه اسم آن را میان ورزش های مهیج، تحت عنوان پرواز با بالون می بینید. بالون به دلیل حالت شناوری اش در هوا معلق می ماند و به کمک نیروی باد در هوا جا به جا شده و به حرکت در می آید. بالون ها از 4 قسمت تشکیل می شوند: محفظه، گردنه، سبد و مشعل گازی. اولین بالون های هوای گرم را برادران مون گلفیه در سال 1783 ساختند که تنها ظرفیت حمل یک نفر را داشتند. در ابتدا بالون ها کاربرد نظامی داشتند و به شکلی که امروزه در دنیای ورزش و تفریحات هیجان انگیز از آنها استفاده می شوند نبودند.

جنس بالون ها از پارچه های مقاوم و ضد آب است. حمل و جا به جایی آن برایتان بسیار آسان خواهد بود، زیرا که درون محفظه ی کوچکی تا شده و به راحتی در صندوق ماشینتان جا خواهد شد.کنترل حرکت بالون با جهت باد تنظیم می شود و تنها کنترل خلبان روی آن این است که با تغییر ارتفاع بالون، بیشترین استفاده را از باد در جهت حرکت بالون کند. در پاره ای از مواقع از بالون برای فیلم برداری های هوایی و بررسی های هواشناسی نیز استفاده می شود. اما امروزه بیشترین کاربرد بالون ها در راستای فعالیت های تفریحی یا ورزشی است. و حتی در بسیاری از مناطق نیز جاذبه های توریستی ایجاد کرده است. و از سراسر دنیا در برخی از کشورها علاقه مندان در جشنواره های بالون برای رقابت با هم، گرد هم می آیند و با قوانین و آیین خاص خودشان مسابقاتشان را برگزار می کنند.

نام ابیانه شکل تغییر یافته ای از گویشی محلی به نام اویانه بوده است.ریشه ی این نام به دو واژه ی وی ( Vi ) به معنی بید و واژه ی ویانه ( Viyaneh) به معنی بیدستان باز می گردد. در زبان محلی نام روستای ابیانه را با گویش محلی این منطقه ویونا ( Viuna )  می خوانند. انتخاب این نام برای این روستا مربوط به گذشته ی این منطقه می شود. زیرا سر تا سر این روستا در گذشته پوشیده از درخت های بید بوده و به بیدستانمعروف بود.

اما به مرور و با گذشت زمان واژه ی ویونا به واژه ی اویانه برای خواندن نام این روستا تغییر کرد و امروز نیز با شکل نهایی اش یعنی ابیانه نامیده می شود.

روایت دیگری نیز در باب وجه تسمیه ی ابیانه وجود دارد که برخی معتقدند این نام در ابتدا ” آب یانه ” بوده است که به شکل فعلی اش در آمده است.

ابیانه یکی از اسناد معتبر تاریخی ایران به شمار می آید. با در بر داشتن مکان های ارزشمند تاریخی بسیاری همچون آتشکده ها، قلعه های تاریخی، زیارتگاه ها و مساجد، آسیاب ها و آب انبار ها، خانقاه و کاروانسرا هایی که حالا تبدیل به جاذبه های تاریخی این روستا شده است، یکی از قطب های گردشگری ایران است که در خارج از ایران نیز آوازه ی بسیاری یافته است

 

اگر به ابیانه سفر کردید، به شما پیشنهاد می شود حتما از لبنیات این روستا بچشید. زیرا دارای لبنیاتی درجه یک و با کیفیت می باشد. از سایر سوغات خوراکی و صنایع دستی این روستا می توان به موارد زیر اشاره داشت:

لوازم کوهنوردی و کمپینگ گربر

معرفی برند گربر:

کمپانی گربر در سال 1939 میلادی در ایالت پورتلند آمریکا توسط توسط جوزف گربر تاسیس شد. تولیدات این شرکت شامل وسایل و لوازم مورد نیاز در کوهنوردی و گردشگری می شود. این کمپانی در ابتدای فعالیت خود به تولید چاقو پرداخت. طوری که چاقوهای برند گربر از بهترین های آمریکا و جهان می باشند.

جوزف گربر شرکتش را چنین توصیف کرده است: تیغه افسانه ای گربر (چاقوی گربر)، یعنی تولد یک سرمایه گذاری، که به یک کسب و کار بزرگ تبدیل خواهد شد.

طراحی محصولات گربر صرفاً در ایالات پورتلند آمریکا انجام می گیرد اما ساخت محصولا گربر، علاوه بر آمریکا در کشورهای تایوان و چین نیز تولید می شود. شرکت گربر در سال ۱۹۸۷میلادی توسط کمپانی فنلاندی فیسکارس خریداری شد.

این کمپانی در ادامه فعالیت خود محصولات دیگری نیز به چرخه تولیدات خود اضافه کرد که شامل چاقوی گربر تیغه ثابت، چاقوی تاشو، چاقوی شکاری، چاقوی تاکتیکال، چاقوی بقا، چاقوی شکاری، چاقوهای بزرگ ماچت، اره، تبر، چراغ پیشانی، چراغ قوه، سوت، قطب نما، غلاف، ابزارهای متنوع چندکاره و تاکتیکال، کلاه، تی شرت، ژاکت و … می باشد.

معرفی و ویژگی های چاقو گربر:

ایده اولیه تولید چاقو توسط جوزف گربر از آنجایی شکل گرفت که یک مجموعه چاقو به عنوان کادو تولد به وی هدیه داده شده بود که این ایده بعدها تبدیل به یک بیزنس بزرگ گردیده است. جذابیت و کیفیت بالا چاقوهای کمپانی گربر امروزه آنها را به بزرگترین تولیدی چاقو در سطح بین المللی برای استفاده در کوهنوردی و گردشگری کرده است.

جنس تیغه فولادی چاقو گربر از جنس استیل با کیفیت بسیار بالا می باشد. تیغه این چاقو دارای رنگی مات و کیفیت آن در هنگام استفاده بسیار محکم و قوی می باشد که در مواقع گوناگون می توان از آن استفاده کرد.

دسته چاقو گربر از نوعی پی وی سی که فوق العاده محکم و در کنار آن بسیار نرم و راحت در دست می باشد. جنس منحصر به فرد این چاقو باعث چسبندگی بالا در دستان می شود. برآمدگی های کوچکی که روی چاقو برگر قرار دارد موجب می شود چسبندگی آن را به دست افزایش دهد و از تعرق دست نیز جلوگیری کند. جنس استفاده شده در دسته چاقو به گونه ای است که در شرایط بسیار مرطوب و خیلی خشک نیز، آسیبی نمی بیند. برای محافظت از تیغه چاقو گربر نوعی غلاف برزنتی با کیفیت بالا تعبیه شده است.

معرفی و ویژگی های تبر گربر:

از دیگر محصولات پر طرفدار کمپانی گربر تبر می باشد. این نوع محصول علاوه بر کاربرد آن به عنوان تبر کاربردهای دیگری مانند ساخت پناهگاه، بریدن گوشت در هنگام شکار، محکم کردن میخ های چادر کمپینگ و غیره را داراست. این نوع تبر وسیله ای مناسب برای کوهنوردی و شکار و کمپینگ به شمار می آید.

تبر گربر دارای تیغه و بدنه ای از جنس فولاد بسیار محکم می باشد که با ترکیبی از کربن استحکام آن افزایش یافته است. همچنین نوع فولاد به کار رفته در این تبر ضد زنگ می باشد. در حالی که تبر کمپانی گربر فوق العاده سبک می باشد اما به هیچ عنوان لبه های آن خم نمی شود و در برابر ضربات محکم و سنگین مقاوم است.

همچنین این نوع تبر دارای روکش محافظ ویژه ای جهت نگهداری و حمل تبر بر روی کمر در هنگام کوهنوردی و گردشگری می باشد.

 

• پاراگلایدینگ Paragliding !

 

اولین بار تقریبا در سال 1986 میلادی بود که کوهنوردان سوییسی برای پایین آمدن از کوه از وسیله ای که امروز آن را با نام پاراگلایدر میشناسیم کمک گرفتند. اما آغاز کشف و شکل گیری ورزش پاراگلایدینگ را می توان مربوط به حدودا سال 1960 میلادی و ناسا دانست. که در آن سالها برای برای کاهش و جلوگیری از صدماتی که سفینه های فضایی در هنگام فرود آمدن متحمل می شدند، برای فرود از چتر استفاده کردند. که همان چتر های آن روزها تغییر شکل داده و به گلایدرهای جذاب امروزی تبدیل شدند. پاراگلایدینگ یا همان ” پرش به وسیله گلایدر یا چتر بال” یکی از شاخه های ورزشی و تفریحی هیجان انگیز و بسیار جذاب است که هم جنبه ی تفریحی و تفننی، و هم جنبه ی رقابتی دارد. پاراگلایدینگ در واقع رویای دور از انتظار انسان را به نوعی بر آورده ساخت و تحقق بخشید. جوری که شما میتوانید به آرامی روی سطح شیبداری نظیر کوه به سمت پایین شروع به دویدن کنید و آهسته به کمک گلایدر از زمین جدا شوید و پرواز را تجربه کنید، بدون اینکه نیاز باشد برای پرواز در آسمان از ارتفاع دلهره ای آوری سقوط کنید. به همین دلیل در پاراگلایدر به هیچ عنوان ترس و اضطراب افتادن و سقوط به شما دست نخواهد داد.

پاراگلایدینگ به عنوان یک رشته ی ورزشی توانسته از سالهای دور تا کنون پیشرفت چشمگیری را داشته باشد و تجربه ی شیرین و لذت بخش پرواز و معلق شدن در هوا را به علاقه مندانش در بستری امن و کم خطر هدیه دهد. یادگیری آن بسیار ساده است و جا به جایی وسیله ی پرواز یا همان گلایدر به دلیل کم حجم و کم وزن بودن نیز بسیار بی دردسر و راحت است. نیازی نیست شما برای تجربه پرواز با گلایدر تحصیلات مربوط به پرواز یا شغل مرتبطی داشته باشید. اگر که می توانید از پس مخارج آن بر بیایید، یا یک آموزش ساده به راحتی می توانید پرواز با گلایدر را تجربه کنید و لذت ببرید. امروزه تقریبا حدود بیش از 500 هزار گلایدر باز در سرتاسر دنیا داریم که بدون تحصیلات حرفه ای در این زمینه، تنها با آموزشی مختصر مشغول تحقق بخشیدن به رویای پرواز خود هستند.

 

گلایدرها یا همان چتر بال ها هیچگونه موتوری برای پرواز و اوج گرفتن ندارند، بلکه تمام مراحل شروع به پرواز تنها با کمک پا های شخص صورت می گیرد. و سپس شخص توسط سلول های هوایی که در قسمت بال پاراگلایدر وجود دارند، وقتی که بال در معرض هوا قرار می گیرد، به آهستگی اوج می گیرند. جنس بال گلایدرها از پارچه های نایلونی خاصی هستند که به وسیله ی بند هایی بسیار محکم و قابل اطمینان از جنس “کولار” و به کمک یک اتصال فولادی مستحکم به صندلی شخص در حال پرواز وصل می شوند و شخص را در بر می گیرند. پاراگلایدر در واقع هیچ سازه ی خاص و اسکلت داخلی و خارجی ای در ساختارش ندارد، و ساختارش تنها شامل همان بال، بند ها و صندلی است. به همین دلیل برای پرواز با گلایدر نیاز به شرایط خاص امنیتی و محیطی دارید. که اولین شرط آن این است که محل یا سایت پرواز شما به قله دسترسی داشته باشد و رو به باد باشد. از دیگر فاکتورهای مکان یا سایت مناسب پاراگلایدر، داشتن فضای باز کافی و مسطح و کم شیب برای فرود آمدن و پهن شدن وسیله ی پرواز یا همان گلایدر است. پس یافتن ارتفاع مناسب که تمام شرایط لازم را داشته باشد را پیش از پرواز با گلایدر فراموش نکنید تا تجربه ی امن تر و بهتری داشته باشید.

 

 

• همه چیز درباره ورزش زمستانی مهیج لوژ سواری LUGE

لوژ  LUGE یا لوژ سواری یکی از ورزش های زمستانی بسیار مهیج و جذاب است که حتما در تلویزیون مسابقاتش را دیده اید. لوژ ها در واقع سورتمه هایی هستند با نحوه ی استفاده ی کمی متفاوت. ورزشی که در آن ورزشکار به صورت خوابیده به پشت، روی این سورتمه ها یا تخته های مخصوص لوژ سواری قرار گرفته، دست هایش را در کنار بدنش میگذارد و در یک مسیر مارپیچ یخی سر میخورند. خواستگاه ورزش لوژ سواری را می توان سوییس و کانادا دانست، زیرا هم بیشترین آمار در تعداد شرکت کننده را دارند و هم اکثر مسابقات این رشته در این دو کسور برگزار می شود. لوژ تقریبا در سال 1870 میلادی بود که به عنوان یک ورزش به طور رسمی شناخته شد، و اولین دوره ی مسابقاتش نیز در همان سال 1870 در کشور سوییس برگزار شد. همچنین در سال 1964 نیز برای نخستین بار، حضور در میان ورزش های زمستانی در المپیک را هم تجربه کرد. تخته های لوژ سواری با ظرفیت های تک نفره و دو نفره طراحی شده اند. که تخته های لوژ تک نفره وزنی معادل 21 تا 25 کیلوگرم دارند، و تخته های لوژ دو نفره وزنی حدود 25 تا 30 کیلوگرم. رمز این ورزش زمستانی در این است که لوژ سوار سعی کند تمام وزن خود را به عقب متمایل کرده و به کمک دو قطعه ی فولادی که در قسمت پایینی تخته ی لوژ و زیر کفش هایش تعبیه شده اند، هدایت لوژ و تهادلش را حفظ کند و در مواقع نیاز از آنها به عنوان ترمز استفاده کند. زیرا هیچ وسیله ی خاصی یا حتی ترمزی برای کنترل و هدایت سورتمه های لوژ سواری وجود ندارد.

سرعت لوژ سوار در این ورزش در حدود 130 تا 140 کیلومتر در ساعت است. و می توان گفت لوژ سواری یکی از حساس ترین ورزش ها در زمینه ی قوانین ثبت زمان است. زیرا هر ثانیه در ثبت زمان در این ورزش از اهمیت ویژه ای برخوردار است و در واقع زمان با در نظر گرفتن هزارم ثانیه ثیت می شود. و قانون زمان گیری آن معمولا اینگونه است که در اکثر مسابقات لوژ سواری، ایتدا 4 بار رکورد گیری زمانی انجام می شود و سپس در نهایت اقدام به ثبت می کنند. لوژ سواری در پیست های یخی متناسب با نیازهای این ورزش انجام می گیرد که معمولا طول مسیر در این پیست ها به 1000 متر می رسد و دارای 12 پیچ نسبتا تند است.

سرعت زیاد این ورزش، و عدم کنترل و هدایت لوژ توسط لوژ سوار، آنرا به یکی از پر ریسک ترین و پر خطر ترین ورزش های زمستانی تبدیل می کند. اما وجود همه ی این احتمالات نیز نتوانسته از طرفداران و علاقه مندان این ورزش مهیج و جذاب بکاهد و مانع شرکت دوستدارانش در این رشته ی ورزشی شود. از جمله تجهیزاتی که برای لوژ سواری به آن نیاز دارید می توان به ابتدا یک سورتمه یا تخته ی لوژ، بنا به ظرفیت دلخواهتان اشاره کرد و سپس یک لباس یکسره ی مناسب برای لوژ سواری و همچنین کفش های مخصوصش و مهم تر از همه ی اینها کلاه ایمنی لوژ سواری که یک شیشه ی مخصوص هم برای محافظت از کل صورتتان دارد. و می توان گفت بدون آن حتی فکر لوژ سواری را هم نباید بکنید.

• هر آنچه لازم است از سافاری و سفر به سبک سافاری بدانیم!

 

• گفتنی ست که سافاری Safari بیشتر در آفریقا و آمریکای جنوبی به شکل کامل ترش انجام می شود. اما همچنان خواستگاه اصلی و ابتدایی آن، با آداب و رسوم خاص اش در آفریقا اتفاق می افتد. خوشبختانه امروزه سافاری به شکلی ست که دیگر فقط به منظور دیدن حیوانات و حیات وحش انجام نمی شود، و شکار حیوانات به طور کامل از آن حذف شده است، زیرا در گذشته سافاری و شیوه ی نادرست استفاده از آن آسیب های جبران ناپذیر فراوانی را به حیات وحش آفریقا و گونه های حیوانی آن وارد کرد.
• اما اگر بخواهیم به طور خلاصه اهدافی که امروزه به منظور آن سافاری می کنند را برایتان شرح دهیم، به اختصار شامل موارد زیر می شود:
• تماشا و لذت بردن از مناظر بکر و راز آلود طبیعت
• آشنایی با آثار و بازمانده های تاریخی خاص و برجسته
• آشنایی با آداب و فرهنگ بومیان آن مناطق و قبیله های محلی
• حمایت از فعالیت هایی در راستای کمک و تلاش برای برای حفظ حیوانات و حیات وحش
• فرهنگ سازی و ارتقای حس مسیولیت پذیری گردشگران در جهت احترام بیشتر به حیات وحش و رعایت حریم گونه های حیوانی در طبیعت

 

• سافاری ها در اصل به صورت پیمودن مسیر های طولانی و جاده های ساخته نشده با ماشین های مخصوص است. ماشین هایی که از توان و شرایط لازم برای گذشتن از مسیر های سخت و ناهموار برخوردار باشند. مانند شاسی بلند های دو دیفرانسیلی که در آفرود نیز از آنها به همین منظور استفاده می شو و کاربرد دارند. اما در سفر به سبک سافاری می توانید برای پیمودن مسیرها و مسافت های طولانی، از روش های دیگری مانند طی طریق های هوایی یا دریایی و حتی پیاده نیز استفاده کنند.
• انواع و اشکال مختلف سافاری!

 

با توجه به شیوه ای که برای سافاری رفتن خود از نظر نحوه ی طی مسافت، هزینه و زمانی که برای سفر خود در نظر می گیرید، اشکال متفاوتی از سافاری را در اختیار خواهید داشت:

• تقسیم بندی سافاری با توجه به هزینه:
• سافاری های کم هزینه و ارزان

کم هزینه ترین و ارزان قیمت ترین نوع سافاری که برای علاقه مندان به این سفر در نظر گرفته می شود، سافاری زمینی است. در سافاری زمینی علاقه مندان را در گروه های نسبتا بزرگی، با کامیون به طبیعت گردی از نوع سافاری می برند.

سافاری زمینی دو حالت دارد:

• سافاری زمینی همراه با کمپینگ کردن
• سافاری زمینی به صورت متحرک

در سافاری زمینی همراه با کمپ کردن، معمولا تعداد نفر کمتری در گروه گردشگری قرار دارد، آنها با کمی اقامت در طبیعت و لمس حیات وحش از نزدیک، با شگفتی های آن بیشتر و بیشتر آشنا می شوند.

در سافاری زمینی به سبک متحرک، تعداد گردشگران در گروه ها تقریبا 4 نفر است، و آنها طی حرکت در مسیر و درون وسیله ی نقلیه خود، از مناطق مختلفی عبور کرده، و به دل حیات وحش می زنند.